eerste werkervaringen

Hoi allemaal!

Alweer een week voorbij...Tijd gaat toch erg snel. Vorige week was ik gebleven bij dinsdag geloof ik. Zal niet van dag tot dag beschrijven…dat wordt voor jullie zo’n klus. Vind het alleen zo heerlijk om dingen van me af te schrijven…

Woensdag was een erg heftige dag op de Puskesmas. Samen met Ibu Ross en Pak Anwar zijn we (nina en ik) de wijk ingegaan op de motor om bij de thuispatientjes langs te gaan. Sommigen waren er heel erg aan toe. Met name Rini, die kende ik nog van 2 jaar geleden. Het leek wel of ze nog magerder was en ze lag zoals gewoonlijk naakt op de bank. Krijg daar altijd een heel naar gevoel in dat huis. Haar verstandelijk gehandicapte ‘zus’zorgt voor haar, hoewel ik me afvraag of ze daar wel capabel voor is. Verder hangen daar alleen maar ongeinteresseerde werkeloze tienerjongens op de bank voor de tv die je aanstaren alof je van een andere planeet komt. Beetje met Rini op schoot gezeten, het gaat bij haar vooral om aandacht geven en contact maken. Daarna snel weg uit dat bedompte huis en niet teveel nadenken over wat er misschien gebeurt als je weg bent. Nina en ik hadden onafhankelijk van elkaar hetzelfde gevoel… er hangt daar zo’n rare sfeer, durf het niet goed te benoemen maar denk toch gauw aan seksueel misbruik… dat is hier natuurlijk niet bespreekbaar, dus kan je het niet bespreken met mensen van de puskesmas, en bewijzen kan je het evenmin. Triest hoor. Verder langs Rachmat, Sari en Rafli. Van de laatste schrok ik enorm. Die is echt supermager geworden. Ook zijn ademhaling klinkt niet gezond. Verder was hij totaal apatisch, geen enkele reactie toen ik hem oppakte. Lijkt wel alsof hij de strijd heeft opgegeven. Volgens nina was het een maand geleden nog niet zo erg (2 jaar geleden was hij ook niet supergezond, maar wel veel beter dan nu). Toen toonde hij nog wel emotie en gaf aan als hij het oefenen niet leuk vond. Nu heeft hij als een slappe pop bij mij op schoot gezeten. Probleem is ondervoeding en onbegrip van de moeder, zij ziet er het nut niet van in om hem goed te verzorgen, het wordt toch nooit wat volgens haar. Ondanks inspanningen van SOMOI in de afgelopen 3 jaar is er eigenlijk niks verandert. Nina en ik hadden het gevoel dat we hem misschien de volgende keer niet meer zullen zien. Kan me er zo kwaad om maken. Ook de mensen van de Puskesmas hebben nogmaals op de moeder ingepraat over het belang van goede voeding en medicijnen (kan ze gratis in de puskesmas ophalen), maar ze wil gewoon niet. Echt onbegrijpelijk...

Na dit huisbezoek werden we mee de (sloppen)wijk ingenomen door de moeder van Sari (ook een gehandicapt meisje en oude bekende). Er was brand geweest in de wijk en 117 ‘huizen’waren afgebrand. We zijn er langs gelopen, heel triest om te zien. Binnen een mum van tijd stonden er tientallen mensen om ons heen in de hoop dat wij ze konden helpen (met geld). Gelukkig werd snel uitgelegd dat we sociaal werkers zijn en alleen gehandicapte kinderen helpen. Daarna werden we snel via zijstraatjes weggeloodsd er kwamen wel erg veel mensen om ons heen staan. Voelde me een beetje opgelaten als ramptoerist… We kunnen erg weinig doen denk ik. Zomaar geld geven heeft geen zin, er moet eerst een plan zijn voor wederopbouw, nu wordt alleen nog maar voedsel en kleding verstrekt door mensen in de buurt.

Dat was een erg heftige dag dus… Gelukkig is niet elke dag zo. Het went ook wel weer. Maar de eerste confrontatie met de thuispatienten en de ellende inwas weer even schrikken. De rest van de week op de school (SLB) gewerkt. Daar kennis gemaakt met het ‘nieuwe’ hoofd van de school. Een vrouw, Ibu Ima. Ze lijkt wel aardig. Op de school zijn nog niet veel kinderen, dat komt ook omdat de schoolbus niet rijdt, dit ivm ontbreken van vaste chauffeur, daar wordt aan gewerkt…

Donderdagnacht en vrijdag vreselijk ziek geweest…Voedselvergiftiging. Nina ook. Zij liep ongeveer 5 uur voor op mij. Haar spijsverterings-stelsel heeft een snellere afweer dan mijne blijkbaar. In mijn buik zijn ze een tijdje aan het discussieren geweest wat ze met dat rotte ei zouden doen, erin of eruit. Donderdag nacht waren ze er uit: het moest er uit. Zal jullie de details besparen , maar weet weer helemaal waar de uitdrukking ‘zo ziek zijn als een hond’ vandaan komt. Vrijdag zo slap als een vaatdoek. Zaterdag weer gewerkt op de SLBen een beetje gegeten. Zaterdagavond voelde ik me prima en dacht overmoedig dat ik dan ook wel weer een biertje kon drinken..Maarja overmoed komt altijd voor de val. Dus begon het hele wc-feest zaterdagnacht weer van voren af aan.. Zondag lekker uitgeslapen, rustig dagje. Zondagavond feestje bij Ririn (indonesische vriendin), haar moeder was jarig. Lekker ge-bbq-d, althans alle anderen. Ik heb het maar bij witte rijst gehouden. Was wel heel gezellig verder.

Vandaag weer aan het werk op de puskesmas. In het therapielokaal was het een drukte van belang met baby’s. Het vaccinatieprogramma van de Puskesmas was begonnen. Na de inentingen kwamen veel kinderen boven voor een baby-massage. Indah (de fysiotherapeute daar) geeft deze massage. Nina en ik hebben gekeken en weer bijgeleerd, een erg gezellige boel. Natuurlijk werd er door alle aanwezige moedes continu gevraagd of ik nog geen man en kinderen heb, ben tenslotte al 24 en zo knap …Heb er maar weer een grapje van gemaakt en benadrukt dat het in nederland heel normaal is om op die leeftijd nog niet getrouwd te zijn…Daarna nog langs wat thuispatientjes (oude bekende Arif, die heet nu Ismael) en een nieuw jongetje met een waterhoofd (al wel bekend bij SOMOI). We gaan maar zoveel mogelijk de wijk in op zoek naar patientjes voor therapie. Zodat we straks in het geweldige lokaal in de Puskesmas lekker kunnen behandelen. Je gezicht laten zien in de wijk helpt zowieso. We hebben alweer gehoord over 2 kindjes met een klompvoetje, wie weet geschikt voor een operatie! Die komen woensdag als het goed is langs.

Ik ga er nu snel een eind aan breien. Heb nog steeds het erg naar mijn zin, wederom bedankt voor alle reacties op mijn mails. Vanaf nu zal ik trouwens alleen nog berichten plaatsen op mijn site! Wel makkelijker..

Liefs Sanne